Żeby stać się idolem lewicy, trzeba obecnie niewiele. W Polsce antyreligijni, antyklerykalni postępacy dokonują ekspresowej beatyfikacji, jeżeli byłeś politykiem o szemranych finansach i jakiś wariat zamordował cię na scenie. W USA natychmiastowa, postępowa kanonizacja gwarantowana jest tym, którzy przez lata napadali na ciężarne kobiety, ćpali wszystko, co może dobrze sponiewierać i jednocześnie zostali uduszeni przez dawnego znajomego z poprzedniej pracy. Nie każdy jednak lewak, któremu oddawana jest cześć boska, trafił do śmieciowego panteonu z taką łatwością. Niektórzy z nich najpierw przez wiele lat bałamucili logikę, naukę i społeczny porządek, kładąc podwaliny pod teorie feministyczne, queerowe i „antysystemowe”, których pokłosie dzisiaj pali amerykańskie miasta. Niektórzy tzn. uczeni i „filozofowie” przez wiele lat produkowali pseudointelektualny bełkot, który humaniści Europy i Ameryki łykali niczym młode pelikany nadtrawione przez matkę ryby. Takim uczonym i filozofem był Foucault.

Lekarzu, ulecz sam siebie!

W wielkim skrócie: Foucault zajmował się zagadnieniem władzy, przemocy państwowej i hierarchiami społecznymi. Otwarcie przyznawał, że cel jego „naukowych eskapad” jest jeden: obalenie istniejącego porządku i stworzenie anarchistycznej, marksistowskiej utopii.

Uwielbiany przez francuskich intelektualistów, mieszkający w Paryżu, podróżujący po świecie Foucault nie miał trudnego życia. Sam pochodził z bogatej, lekarskiej rodziny, a jego sukces w świecie akademickim sprawił, że finansowo nie brakowało mu niczego.

Problemy z Foucault zaczęły się jednak już we wczesnym dzieciństwie, gdy – podobno z nienawiści do własnego ojca – młody Michel zaczął okaleczać swoje własne ciało. Zadawanie ran pozostało jego życiową pasją – Foucault kochał bowiem, już jako dorosły mężczyzna, praktyki sado-masochistyczne. Aktywny we francuskiej scenie BDSM, stały bywalec ekstremalnych gej-klubów, Foucault uwielbiał poza tym zmieniać swoich partnerów seksualnych. Trwałe związki był w stanie budować jedynie z ludźmi, którzy podzielali jego fascynację przemocą. W przeciwieństwie jednak do większości ludzi Foucault nie potrzebował zgody dorosłego partnera, by swój fetysz wprowadzać w życie...

Kamień młyński u szyi

„Wybierz mnie!”, „Nie, mnie”! - mieli wołać mali chłopcy, tacy po 8, 10 lat, biegając wokół Francuza, który w 1969r. przybył do Tunezji. Tym, którzy mu się spodobali, Foucault miał dawać do ręki pieniądze i kazać wrócić „do tego samego miejsca, gdzie zwykle”. Tym miejscem miał być lokalny cmentarz, na którym uwielbiany marksista gwałcił nieletnich.

Taki obraz Foucault wyłania się z ujawnionych w ostatnią niedzielę wspomnienia Guya Sormana, dawnego przyjaciela Francuza. „Żałuję, że nie opowiedziałem o tym wcześniej!' - przyznaje 77-letni dziś mężczyzna.

Jeżeli ktoś wątpi w jego słowa, albo myśli, że nie można bazować tak poważnych oskarżeń o czyjeś wspomnienia, ten... ma rację. Wspomnienia Sormana są jednak ostatnim (?) elementem w układance zwanej „zboczenia najsłynniejszego lewaka”.

Foucault i jego pedofilia to temat poruszany od dawna, ale stale zamiatany pod dywan. Że Francuz "lubił dzieci" – o tym mówiło się jeszcze za jego życia. On sam wcale się z tymi preferencjami nie krył. W 1977r. był nawet twarzą politycznego ruchu, który starał się znieść jakiekolwiek restrykcje seksualne związane z wiekiem. Gdyby Pétitions France concernant la majorité sexuelle wtedy „przeszły”, to legalny byłby nawet seks z niemowlęciem. W swoich pismach Foucault też oficjalnie wspierał pedofilskie pomysły – według niego twierdzenie, że dzieci nie są w stanie wyrazić zgody na seks, obraża... same dzieci. Seks z nimi nie jest niemoralny, jeżeli mają na niego ochotę – tak twierdził najbardziej cytowany w akademickich żurnalach intelektualista XX wieku.

Po co drążyć temat

Czytając wywiad z Sormanem byłem zszokowany. I jednocześnie nie byłem. Czy to dziwne, że mężczyzna, który spłodził ruchy queerowe, miał nierówno pod sufitem i nie respektował żadnych granic, nawet tych chroniących dzieci? Kiedy czytałem wspomnienia Sormana, pamiętałem, że Foucault jako młody facet udekorował swój pokój rysunkami tortur autorstwa Goyi. Ja widziałem te rysunki dawno temu w Zurychu. Goya stworzył je jako przestrogę przed ludzkim okrucieństwem. Być może Foucault myślał, że są podniecające...

Info o wywiadzie z Sormanem wysłałem Robertowi, przyjacielowi, który – podobnie jak ja – Foucaultem gardzi. Czekając na odpowiedź, wszedłem na Twittera by zobaczyć, jak skandal jest komentowany.

„To w żadnym wypadku nie umniejsza jego teoriom!”, „Trzeba umieć oddzielić naukowca od jego seksualności!”, „Ja nadal jestem fanem jego teorii!” - pisali ludzie z tęczami w profilach i zaimkach w tłiterowym bio. Dość szybko stało mi się jasne, że pedofilia Foucault nie była dla nich problemem. Oni nadal będą wierzyli w to, że rady pedofila, jak żyć ze sobą i z innymi, są dla nich radami wartymi uwagi. Inaczej przecież musieliby przyznać, że fundament, na którym postawili swój dom, był przegniły od początku.

„Może dlatego właśnie Foucault miał obsesję na temat władzy, gwałtu i przemocy, bo... sam był takim ekspertem w temacie?” - odpisał Robert. I trudno mi się z nim nie zgodzić. Foucault krytykował w świecie to, co powinien był zwalczać w sobie. To złodziej, który krzyczał najgłośniej, że trzeba łapać innych złodziei. I lewicy to nie przeszkadza.