Marek Miśko: Pustka pełna nadziei

Najbardziej wymowne są dla mnie dwie różniące się od siebie pustki Wielkiego Tygodnia. Pierwszą z nich jest beznadziejna wizja świata bez Boga, którą symbolizuje obnażony wielkopiątkowy ołtarz. Gdy kapłan po kolei zdejmuje z niego kandelabry, kwiaty, święte relikwie i trzy obrusy… Gdy po wszystkim pozostaje gołe drewno, zimny kamień mensy, otwarte drzwiczki tabernakulum i jego złote nawet najdroższe ściany… Czuję to wtedy jak nigdy, że nie mają one najmniejszej wartości. Nie znaczą nic, gdy nie przebywa pomiędzy nimi Chrystus. Jest to wielki symbol, który krzyczy, że nieustanna gonitwa za bogactwem, brak równowagi pomiędzy rozwojem duchowym i materialnym zawsze kończy się pustką. Choćbyśmy całe życie poświęcali na wyposażanie „naszego tabernakulum” w bogactwa, a nie przebywałby w nim Chrystus, to nawet gdy będzie ono wysadzane drogocennymi kamieniami, pozostanie zimne, puste i nieużyteczne. Skąd we mnie przekonanie? Wielokrotnie doświadczyłem pustki, jaką skomponowałem na własne życzenie, dając sobie samemu poczucie fałszywej stabilności. Przekonałem się wielokrotnie, że życie bez Boga jest warte tyle, co waluta, w której zarabiam, ziemia, w którą ją zainwestuję, samochód, który wezmę w leasing, czy komputer, na którym piszę ten tekst. Wartość, na którą nie mam wpływu, która zależy od czasu, zbiegów okoliczności, dobrej passy… Cóż to jest za wartość, gdy staje się ona wartością samą w sobie. Gdy celem życia staje się życia przeżycie, a nie życie pełną piersią.

Pustka pełna nadziei

Drugą, lecz zupełnie inną pustką, jest wielkosobotni grób bez ciała… Co byś powiedział, o czym byś pomyślała, spoglądając na skalną półkę, zimny kamień grobowego ołtarza, na którym jeszcze niedawno złożone było Ciało? „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono?”, a może „Powstał z martwych, jak obiecał! I ja kiedyś powstanę…!” Pustka grobu daje nadzieję nie tylko ludziom wierzącym, ale każdemu, kto nad swoim życiem poważnie choć raz się zastanowił. W tej pustce, nawet gdy nie wypełniła jej jeszcze wiara, pierwszy winien pojawić się pragmatyzm, który każe jej poszukiwać. Gdy umiera człowiek, który nie wierzy, przychodzi do niego rodzina, a on mówi, że odchodzi, pozostawiając po sobie to, co zebrał. Kończy życie i przestaje być. Wspomina świat pełen niesprawiedliwości i mówi, że jego finiszem jest ostatnie tchnienie, za którym nic nie ma. Jakież musi to być bezdennie smutne odejście… Tym bardziej że już po chwili wyjdzie na jaw, czy miał racę… Gdy umiera człowiek, który wierzył, przychodzi do niego rodzin, a on mówi, że odchodzi pozostawiając po sobie to, co zebrał. Kończy życie, lecz nie przestaje być. Wspomina świat pełen niesprawiedliwości i mówi, że jego finiszem nie jest ostatnie tchnienie, ale nowe życie, które nazywa się „Sprawiedliwość”. Jakże musi to być piękne, odejść z przeświadczeniem, że nic się w nas nie kończy. Warto dla takiego momentu pokusić się w swym życiu choć raz, zadać ten niewielki trud, podjąć szczerą i świadomą próbę dowiedzenia rozumowi, że istnieje Bóg i że nasze groby też kiedyś będą puste, czego sobie i Państwu na te święta życzę.