Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS

Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS. Wynika z mieszaniny kompleksów i poczucia wyższości, z przynależności do narodu albo międzynarodowej elity. Cała reszta, czyli nieustanna naparzanka, jest tylko tego konsekwencją.
Prezes PiS Jarosław Kaczyński i premier Donald Tusk Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS
Prezes PiS Jarosław Kaczyński i premier Donald Tusk / screen YT - Prawo i Sprawiedliwość / PAP/Jarek Praszkiewicz

Co musisz wiedzieć?

  • Podział polskiego społeczeństwa wynika z mieszaniny kompleksów i poczucia wyższości.
  • Historia wewnętrznych różnić sięga czasów księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Bohdana Chmielnickiego.
  • Wywyższenie powoduje oderwanie się politycznego establishmentu od narodu i od racji stanu.

 

Uwielbiamy uproszczenia. Podziałowi ma być winny Jarosław Kaczyński lub Donald Tusk – wybór złego charakteru zależy od poglądów politycznych. Ale linii podziału można znaleźć więcej: bogaci – biedni, wykształceni – niewykształceni, konserwatyści – lewicowcy, województwa wschodnie – województwa zachodnie, patrioci – bezideowcy, wnuki AK – wnuki UB, liberałowie – narodowcy, zwolennicy Unii Europejskiej – sceptycy, my – oni itd. Długo jeszcze można mnożyć te antagonizmy, ale one i tak niewiele nam powiedzą o tym, co oraz na jakie części tak naprawdę dzieli Polskę.

 

Długa historia podziału 

Książę Jeremi Wiśniowiecki, wielki dowódca, który brutalnie tłumił kozackie bunty, a potem stawił czoła powstaniu Bohdana Chmielnickiego, w jednym z listów pisał, że nie chce żyć w Rzeczpospolitej, jeśli głos „hultajstwa” ma być w niej słuchany. Bo motłoch trzeba trzymać pod butem. Pycha i arogancja księcia są zaskakujące tym bardziej, że musiał zdawać sobie sprawę, że owo „hultajstwo” zyskało świadomość i nie wyrzeknie się już swoich praw. Nawet jeśli on utopi kraj we krwi, konflikt nie zniknie. 

Wiśniowieckiemu, którego syn w uznaniu zasług ojca został królem, nie mieściło się w głowie, że kozackim i chłopskim masom należą się jakieś prawa. Wolałby – jak pisał – by Rzeczpospolitej nie było, niż gdyby miała liczyć się z chamstwem. 

Nie chodzi tu tylko o poczucie wyższości lepiej wykształconego, bogatszego, lepiej urodzonego, bardziej świadomego członka elit polskich i europejskich nad ciemnymi masami. Chodzi raczej o to, do kogo kraj ma należeć. Wiśniowiecki był przekonany, że do niego oraz jemu podobnych, i nie zamierzał się tą własnością dzielić. Prędzej wolał śmierć własną lub Rzeczpospolitej, niżby hultajstwo miało dojść do głosu. 

Czy ta postawa tak bardzo różni się od tego, co dziś prezentują liberalno-lewicowe elity? Czy nie wolą, by Polski nie było wcale i by rozpłynęła się w Unii Europejskiej, niżby miała być rządzona przez prawicę, którą zresztą szczerze pogardzają?

 

Wstyd przed całym światem 

Zmarły niedawno aktor Jerzy Stuhr przyznał w jednym z wywiadów, że gdy wyjeżdżał z żoną za granicę, to prosił, by nie mówiła do niego po polsku. Nie ukrywał, że wstydził się, kim jest, bo wielu rodaków zachowywało się nieodpowiednio. 

To zaskakujące, jak można jednocześnie zachwycać się polską literaturą, recytować teksty poetów, wcielać się w role stworzone przez wybitnych pisarzy i być piewcą kultury narodowej na użytek wewnętrzny, ale za granicą udawać kogoś innego. Używać języka polskiego jako narzędzia ekspresji do tworzenia sztuki i jednocześnie wstydzić się go w codziennej komunikacji. Trudno to nazwać inaczej niż rozdwojenie jaźni czy choroba dwubiegunowa.

No, chyba że w grę wchodzą kompleksy. Przecież polskość to też masy nowobogackich turystów, które nie potrafią się odpowiednio zachować w kawiarniach i restauracjach. Za dużo piją, za głośno mówią, zbyt rubasznie się śmieją. Człowiek tak kulturalny jak Jerzy Stuhr nie chciał mieć z tym prostactwem nic wspólnego. Wolał się więc raczej wypisać ze swego narodu – choćby na chwilę, na czas pobytu za granicą – niż przyznać, że coś łączy go z tą hołotą.

To oczywiście głęboko zakorzeniony kompleks wynikający z poczucia niższości wobec Zachodu. Dla takich ludzi nawet przekleństwa brzmią mniej wulgarnie po francusku czy hiszpańsku, a pijany Anglik jest mniej obleśny niż nachlany Polak. 

Luciano Pavarottiemu pewnie nigdy nie przyszło do głowy, by wyrzekać się swojej włoskości z powodu działalności w tym kraju mafii, a Alain Delon nie udawał, że nie jest Francuzem, choć jego rodacy piją najwięcej alkoholu na świecie, a narodową plagą jest marskość wątroby. 

 

Pogarda jest trendy

Chęć zerwania wszelkich więzi z hultajstwem wynika oczywiście z głębokiej pogardy dla niego. Ostatnio doskonale wyraził to niezły skądinąd pisarz Szczepan Twardoch we wpisie na platformie X. Artysta, drwiąc właśnie z tych, którzy gardzą wyborcami Grzegorza Brauna, mimowolnie pokazał, jak głęboko tkwi w elicie pogardzających.

Elektorat prawicowy jest jednak bardziej złożony i zróżnicowany wewnętrznie, niż się wydaje liberalnemu komentariatowi, który wyborcę Mentzena, Brauna albo Nawrockiego spotkał raz, gdy tenże zmieniał mu opony w suvie albo naprawiał kran i było to spotkanie tak traumatyczne – ktoś myśli inaczej niż my, a my przecież mamy rację!

– napisał. 

To uderzające poczucie wyższości i rysowanie jasnej linii podziału. My, czyli bogaci, kulturalni, świadomi, oświeceni, oczytani, cywilizowani, oraz oni – biedni robotnicy i hydraulicy, dzicy i nieokrzesani. Trzeba Twadrochowi oddać, że nie reprezentuje zajadłości Adama Michnika czy Donalda Tuska, ale narysowany antagonizm jest jasny: cywilizacja kontra barbarzyństwo. 

Tyle tylko że do grupy barbarzyńców poza trzydziestoma procentami społeczeństwa należałoby dopisać też tak wybitnych intelektualistów jak profesorowie Andrzej Nowak, Ryszard Legutko czy Wojciech Roszkowski. Gdyby żyli, pewnie do grona nieokrzesańców należałoby włączyć także Zbigniewa Herberta i Jarosława Marka Rymkiewicza. 

Dla lepszych i bardziej oświeconych nazwiska te nie mają jednak żadnego znaczenia, bo tu nie chodzi o niuanse, a pogardę, której podłożem jest własne, wynikające z polskości, poczucie niższości. Odcinając się od prostackiego pospólstwa, ci ludzie mają nadzieję dołączyć do lepszego świata – takiej elitarnej międzynarodówki, która już nie musi schlebiać hultajstwu. 

 

Tragiczne konsekwencje polityczne 

O ile w świecie kultury to wywyższanie się przybiera raczej formy żałosne i groteskowe, o tyle w polityce wywołuje skutki już bardziej niebezpieczne. Powoduje oderwanie się politycznego establishmentu od narodu i od racji stanu. Celem przestaje być wzmacnianie wspólnoty poprzez budowę silnego, sprawnego i nowoczesnego państwa, ale stworzenie takiej konstrukcji, by pospólstwo pracowało na oligarchię, było od niej odizolowane oraz pozbawione możliwości wpływu na sprawowanie władzy

Demokracja ma być więc jedynie fasadowa – wynik głosowania może zmienić zestaw osób zarządzającym państwem, ale nie ma prawa korygować kierunku polityki. Ten jest ustalany w ciszy gabinetów i nie może być poddawany ocenie wyborców, gdyż jak stwierdził ostatnio prof. Radosław Markowski, socjolog z SWPS, ci nie mają o niczym pojęcia. Ostentacyjna arogancja prof. Markowskiego doskonale wyraża myślenie oligarchiczne, tak charakterystyczne dla głównej dziś linii podziału, czyli elita kontra motłoch.

Ta konstrukcja niesie jednak za sobą bardzo poważne konsekwencje praktyczne. Przykładem jest Zielony Ład, który nakłada ograniczenia niemal wyłącznie na klasy średnie i niższe. Bogaci i członkowie elity władzy nadal mają żyć w nieskrępowanym luksusie. Leżąca u podstaw tego programu klimatystyczna ideologia zapewnia narzędzia do rządzenia pospólstwem i trzymania go pod ciągłą kontrolą. Zarówno w sferze materialnej, jak i wartości. 

Za pomocą podobnych programów – choćby likwidacja gotówki, rugowanie religii, wprowadzanie deprawacyjnej edukacji seksualnej – hultajstwo ma się stać w pełni sterowalne. Pomagają w tym nowoczesne technologie cyfrowe, które nie tylko pozwalają kontrolować, co mówią i piszą poddani władzy, ale także korygować ich pragnienia oraz dążenia. Tak dzieje się dziś w Chinach, ale odpowiednie do tego oprogramowanie dostarczyli Francuzi. 

 

Współczesne marzenia 

Oczywiście podział na elitę i hultajstwo nigdy nie będzie tak ostry, jak w feudalizmie, w którym o pozycji społecznej decydowało urodzenie. We współczesnej oligarchii istnieje możliwość kooptacji. Ceną wejścia jest jednak wyrzeczenie się wartości społecznych dołów, gdyż one są wyrazem zacofania i przyczyną kompleksów polskiej, lewicowej elity. Zresztą ona doznaje niemal całkowitego spełnienia, gdy sama siebie może nazywać Europejczykami.

Prawdziwy konflikt pojawia się, gdy przedstawiciele motłochu zaczynają być dumni z tradycji, z której się wywodzą. W ten sposób odrzucają wyjątkowość elit oraz jej wyższość cywilizacyjną. Kwestionują ideę postępu, która zakłada, że laicyzacja, nihilizm i hedonizm są wyższym stadium rozwoju społecznego, dostępnym tylko nielicznym. Nie da się resocjalizować ludzi, którzy szczycą się swym zacofaniem. 

Jednak nowoczesne elity i na to znalazły sposób. Do walki z tym wstecznictwem wymyślono takie pojęcia, jak: populizm, nacjonalizm, ekstremizm i skrajny konserwatyzm. Tłoczenie tych określeń do świadomości publicznej ma wypchnąć przeciwników na margines społeczeństwa i sklasyfikować ich jako ludzi niebezpiecznych, zagrażających społecznemu porządkowi, dobrobytowi, demokracji czy wreszcie pokojowi. 

Naturalnym marzeniem zwykłego człowieka ma być raczej dołączenie do elity i korzystanie ze związanych z tym przywilejów: środków unijnych, dotacji, bezkarności czy stanowisk. Jednak by to osiągnąć, nie wystarczy okazać lojalność, trzeba ostatecznie zerwać z wartościami i tradycją hultajstwa, a następnie posłusznie stosować się do wyznaczanych przez oligarchię reguł. I na koniec mieć nadzieję na bycie zauważonym. 


 

POLECANE
Niemcy: Imigrant śmiertelnie ranił żonę nożem Wiadomości
Niemcy: Imigrant śmiertelnie ranił żonę nożem

W niemieckim Krailling (Bawaria) doszło do brutalnego ataku z użyciem noża. Ofiarą padła kobieta pochodzenia jemeńskiego, matka sześciorga dzieci. Sprawcą był jej mąż, 36-letni Danon G., który od 2022 roku przebywał w Niemczech. Według śledczych motywem zabójstwa była decyzja kobiety o zakończeniu małżeństwa.

Kto straci stanowisko ministra? Zaskakujące doniesienia z ostatniej chwili
Kto straci stanowisko ministra? Zaskakujące doniesienia

Rekonstrukcja rządu zbliża się wielkimi krokami. Według informacji podanych przez TVN24 ze ministerialnymi stanowiskami pożegnają się trzy kobiety: Katarzyna Kotula, Adriana Porowska i Marzena Okła-Drewnowicz.

Media: białoruski śmigłowiec strącił rosyjski dron lecący w kierunku Ukrainy z ostatniej chwili
Media: białoruski śmigłowiec strącił rosyjski dron lecący w kierunku Ukrainy

Śmigłowiec Mi-24 należący do sił obrony powietrznej Białorusi strącił dron rosyjski zmierzający w kierunku Ukrainy - podała w poniedziałek agencja Interfax-Ukraina, powołując się na źródła w wywiadzie ukraińskim. Szczątki maszyny spadły w obwodzie homelskim na wschodzie Białorusi.

Adam Bodnar pozwany przez sędziego. Do procesu prędko nie dojdzie z ostatniej chwili
Adam Bodnar pozwany przez sędziego. Do procesu prędko nie dojdzie

Adam Bodnar został pozwany w prywatnym akcie oskarżenia. Pozew złożył sędzia Jacek Przygucki, odwołany przez ministra sprawiedliwości z funkcji prezesem sądu w Suwałkach. "Minister postąpił w stosunku do mnie w sposób bezprawny" - wyjaśniał sędzia swoją decyzję.   

Żołnierz zaatakowany na granicy. Jest komunikat wojska z ostatniej chwili
Żołnierz zaatakowany na granicy. Jest komunikat wojska

– Żołnierz służący na granicy z Białorusią został zaatakowany przez agresywnego migranta. Stan żołnierza jest stabilny, ale obecnie nie może on pełnić służby – przekazał rzecznik wojskowego zgrupowania na Podlasiu mjr Błażej Łukaszewski. Migrant został zatrzymany przez Straż Graniczną.

Dziwna sytuacja na granicznym moście. Czyj jest most łączący niemiecki Frankfurt nad Odrą i polskie Słubice? tylko u nas
Dziwna sytuacja na granicznym moście. Czyj jest most łączący niemiecki Frankfurt nad Odrą i polskie Słubice?

Na chwilę obecną incydent, który miał miejsce 10 lipca w godzinach południowych, pozostaje tematem dyskusji zarówno wśród mieszkańców, jak i w mediach. Wydarzenie to pokazuje, jak delikatne mogą być kwestie związane z granicami, symboliką i prawem, zwłaszcza w regionach, gdzie współpraca transgraniczna odgrywa kluczową rolę.

Gdańsk zorganizował wystawę Nasi chłopcy o… żołnierzach III Rzeszy. Burza w sieci z ostatniej chwili
Gdańsk zorganizował wystawę "Nasi chłopcy" o… żołnierzach III Rzeszy. Burza w sieci

Wystawa o żołnierzach III Rzeszy z terenów Pomorza Gdańskiego nazwana ''Nasi Chłopcy'' wywołała ogromne oburzenie. ''Nasi chłopcy bronili Polski i ginęli od niemieckich dział, a nie zakładali mundury Wehrmachtu czy SS'' – oświadczył były szef MON Mariusz Błaszczak.

mBank wydał komunikat dla klientów z ostatniej chwili
mBank wydał komunikat dla klientów

Limity dla płatności z rachunków dla firm obowiązują od 14 lipca 2025 r.

Rząd chce zmian polskich symboli narodowych. Ruszyły prace z ostatniej chwili
Rząd chce zmian polskich symboli narodowych. Ruszyły prace

Powołany przez resort kultury zespół zajmie się m.in. zmianą kolejności zwrotek "Mazurka Dąbrowskiego", pomalowaniem nóg orła na złoto i ustaleniem karmazynu jako oficjalnego odcienia czerwieni – informuje w poniedziałek "Rzeczpospolita".

Niepokojące informacje z granicy. Komunikat Straży Granicznej z ostatniej chwili
Niepokojące informacje z granicy. Komunikat Straży Granicznej

Straż Graniczna regularnie publikuje raporty dotyczące wydarzeń na granicy polsko-białoruskiej, która znajduje się pod naciskiem ataku hybrydowego.

REKLAMA

Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS

Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS. Wynika z mieszaniny kompleksów i poczucia wyższości, z przynależności do narodu albo międzynarodowej elity. Cała reszta, czyli nieustanna naparzanka, jest tylko tego konsekwencją.
Prezes PiS Jarosław Kaczyński i premier Donald Tusk Podział polskiego społeczeństwa jest starszy niż konflikt PO – PiS
Prezes PiS Jarosław Kaczyński i premier Donald Tusk / screen YT - Prawo i Sprawiedliwość / PAP/Jarek Praszkiewicz

Co musisz wiedzieć?

  • Podział polskiego społeczeństwa wynika z mieszaniny kompleksów i poczucia wyższości.
  • Historia wewnętrznych różnić sięga czasów księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Bohdana Chmielnickiego.
  • Wywyższenie powoduje oderwanie się politycznego establishmentu od narodu i od racji stanu.

 

Uwielbiamy uproszczenia. Podziałowi ma być winny Jarosław Kaczyński lub Donald Tusk – wybór złego charakteru zależy od poglądów politycznych. Ale linii podziału można znaleźć więcej: bogaci – biedni, wykształceni – niewykształceni, konserwatyści – lewicowcy, województwa wschodnie – województwa zachodnie, patrioci – bezideowcy, wnuki AK – wnuki UB, liberałowie – narodowcy, zwolennicy Unii Europejskiej – sceptycy, my – oni itd. Długo jeszcze można mnożyć te antagonizmy, ale one i tak niewiele nam powiedzą o tym, co oraz na jakie części tak naprawdę dzieli Polskę.

 

Długa historia podziału 

Książę Jeremi Wiśniowiecki, wielki dowódca, który brutalnie tłumił kozackie bunty, a potem stawił czoła powstaniu Bohdana Chmielnickiego, w jednym z listów pisał, że nie chce żyć w Rzeczpospolitej, jeśli głos „hultajstwa” ma być w niej słuchany. Bo motłoch trzeba trzymać pod butem. Pycha i arogancja księcia są zaskakujące tym bardziej, że musiał zdawać sobie sprawę, że owo „hultajstwo” zyskało świadomość i nie wyrzeknie się już swoich praw. Nawet jeśli on utopi kraj we krwi, konflikt nie zniknie. 

Wiśniowieckiemu, którego syn w uznaniu zasług ojca został królem, nie mieściło się w głowie, że kozackim i chłopskim masom należą się jakieś prawa. Wolałby – jak pisał – by Rzeczpospolitej nie było, niż gdyby miała liczyć się z chamstwem. 

Nie chodzi tu tylko o poczucie wyższości lepiej wykształconego, bogatszego, lepiej urodzonego, bardziej świadomego członka elit polskich i europejskich nad ciemnymi masami. Chodzi raczej o to, do kogo kraj ma należeć. Wiśniowiecki był przekonany, że do niego oraz jemu podobnych, i nie zamierzał się tą własnością dzielić. Prędzej wolał śmierć własną lub Rzeczpospolitej, niżby hultajstwo miało dojść do głosu. 

Czy ta postawa tak bardzo różni się od tego, co dziś prezentują liberalno-lewicowe elity? Czy nie wolą, by Polski nie było wcale i by rozpłynęła się w Unii Europejskiej, niżby miała być rządzona przez prawicę, którą zresztą szczerze pogardzają?

 

Wstyd przed całym światem 

Zmarły niedawno aktor Jerzy Stuhr przyznał w jednym z wywiadów, że gdy wyjeżdżał z żoną za granicę, to prosił, by nie mówiła do niego po polsku. Nie ukrywał, że wstydził się, kim jest, bo wielu rodaków zachowywało się nieodpowiednio. 

To zaskakujące, jak można jednocześnie zachwycać się polską literaturą, recytować teksty poetów, wcielać się w role stworzone przez wybitnych pisarzy i być piewcą kultury narodowej na użytek wewnętrzny, ale za granicą udawać kogoś innego. Używać języka polskiego jako narzędzia ekspresji do tworzenia sztuki i jednocześnie wstydzić się go w codziennej komunikacji. Trudno to nazwać inaczej niż rozdwojenie jaźni czy choroba dwubiegunowa.

No, chyba że w grę wchodzą kompleksy. Przecież polskość to też masy nowobogackich turystów, które nie potrafią się odpowiednio zachować w kawiarniach i restauracjach. Za dużo piją, za głośno mówią, zbyt rubasznie się śmieją. Człowiek tak kulturalny jak Jerzy Stuhr nie chciał mieć z tym prostactwem nic wspólnego. Wolał się więc raczej wypisać ze swego narodu – choćby na chwilę, na czas pobytu za granicą – niż przyznać, że coś łączy go z tą hołotą.

To oczywiście głęboko zakorzeniony kompleks wynikający z poczucia niższości wobec Zachodu. Dla takich ludzi nawet przekleństwa brzmią mniej wulgarnie po francusku czy hiszpańsku, a pijany Anglik jest mniej obleśny niż nachlany Polak. 

Luciano Pavarottiemu pewnie nigdy nie przyszło do głowy, by wyrzekać się swojej włoskości z powodu działalności w tym kraju mafii, a Alain Delon nie udawał, że nie jest Francuzem, choć jego rodacy piją najwięcej alkoholu na świecie, a narodową plagą jest marskość wątroby. 

 

Pogarda jest trendy

Chęć zerwania wszelkich więzi z hultajstwem wynika oczywiście z głębokiej pogardy dla niego. Ostatnio doskonale wyraził to niezły skądinąd pisarz Szczepan Twardoch we wpisie na platformie X. Artysta, drwiąc właśnie z tych, którzy gardzą wyborcami Grzegorza Brauna, mimowolnie pokazał, jak głęboko tkwi w elicie pogardzających.

Elektorat prawicowy jest jednak bardziej złożony i zróżnicowany wewnętrznie, niż się wydaje liberalnemu komentariatowi, który wyborcę Mentzena, Brauna albo Nawrockiego spotkał raz, gdy tenże zmieniał mu opony w suvie albo naprawiał kran i było to spotkanie tak traumatyczne – ktoś myśli inaczej niż my, a my przecież mamy rację!

– napisał. 

To uderzające poczucie wyższości i rysowanie jasnej linii podziału. My, czyli bogaci, kulturalni, świadomi, oświeceni, oczytani, cywilizowani, oraz oni – biedni robotnicy i hydraulicy, dzicy i nieokrzesani. Trzeba Twadrochowi oddać, że nie reprezentuje zajadłości Adama Michnika czy Donalda Tuska, ale narysowany antagonizm jest jasny: cywilizacja kontra barbarzyństwo. 

Tyle tylko że do grupy barbarzyńców poza trzydziestoma procentami społeczeństwa należałoby dopisać też tak wybitnych intelektualistów jak profesorowie Andrzej Nowak, Ryszard Legutko czy Wojciech Roszkowski. Gdyby żyli, pewnie do grona nieokrzesańców należałoby włączyć także Zbigniewa Herberta i Jarosława Marka Rymkiewicza. 

Dla lepszych i bardziej oświeconych nazwiska te nie mają jednak żadnego znaczenia, bo tu nie chodzi o niuanse, a pogardę, której podłożem jest własne, wynikające z polskości, poczucie niższości. Odcinając się od prostackiego pospólstwa, ci ludzie mają nadzieję dołączyć do lepszego świata – takiej elitarnej międzynarodówki, która już nie musi schlebiać hultajstwu. 

 

Tragiczne konsekwencje polityczne 

O ile w świecie kultury to wywyższanie się przybiera raczej formy żałosne i groteskowe, o tyle w polityce wywołuje skutki już bardziej niebezpieczne. Powoduje oderwanie się politycznego establishmentu od narodu i od racji stanu. Celem przestaje być wzmacnianie wspólnoty poprzez budowę silnego, sprawnego i nowoczesnego państwa, ale stworzenie takiej konstrukcji, by pospólstwo pracowało na oligarchię, było od niej odizolowane oraz pozbawione możliwości wpływu na sprawowanie władzy

Demokracja ma być więc jedynie fasadowa – wynik głosowania może zmienić zestaw osób zarządzającym państwem, ale nie ma prawa korygować kierunku polityki. Ten jest ustalany w ciszy gabinetów i nie może być poddawany ocenie wyborców, gdyż jak stwierdził ostatnio prof. Radosław Markowski, socjolog z SWPS, ci nie mają o niczym pojęcia. Ostentacyjna arogancja prof. Markowskiego doskonale wyraża myślenie oligarchiczne, tak charakterystyczne dla głównej dziś linii podziału, czyli elita kontra motłoch.

Ta konstrukcja niesie jednak za sobą bardzo poważne konsekwencje praktyczne. Przykładem jest Zielony Ład, który nakłada ograniczenia niemal wyłącznie na klasy średnie i niższe. Bogaci i członkowie elity władzy nadal mają żyć w nieskrępowanym luksusie. Leżąca u podstaw tego programu klimatystyczna ideologia zapewnia narzędzia do rządzenia pospólstwem i trzymania go pod ciągłą kontrolą. Zarówno w sferze materialnej, jak i wartości. 

Za pomocą podobnych programów – choćby likwidacja gotówki, rugowanie religii, wprowadzanie deprawacyjnej edukacji seksualnej – hultajstwo ma się stać w pełni sterowalne. Pomagają w tym nowoczesne technologie cyfrowe, które nie tylko pozwalają kontrolować, co mówią i piszą poddani władzy, ale także korygować ich pragnienia oraz dążenia. Tak dzieje się dziś w Chinach, ale odpowiednie do tego oprogramowanie dostarczyli Francuzi. 

 

Współczesne marzenia 

Oczywiście podział na elitę i hultajstwo nigdy nie będzie tak ostry, jak w feudalizmie, w którym o pozycji społecznej decydowało urodzenie. We współczesnej oligarchii istnieje możliwość kooptacji. Ceną wejścia jest jednak wyrzeczenie się wartości społecznych dołów, gdyż one są wyrazem zacofania i przyczyną kompleksów polskiej, lewicowej elity. Zresztą ona doznaje niemal całkowitego spełnienia, gdy sama siebie może nazywać Europejczykami.

Prawdziwy konflikt pojawia się, gdy przedstawiciele motłochu zaczynają być dumni z tradycji, z której się wywodzą. W ten sposób odrzucają wyjątkowość elit oraz jej wyższość cywilizacyjną. Kwestionują ideę postępu, która zakłada, że laicyzacja, nihilizm i hedonizm są wyższym stadium rozwoju społecznego, dostępnym tylko nielicznym. Nie da się resocjalizować ludzi, którzy szczycą się swym zacofaniem. 

Jednak nowoczesne elity i na to znalazły sposób. Do walki z tym wstecznictwem wymyślono takie pojęcia, jak: populizm, nacjonalizm, ekstremizm i skrajny konserwatyzm. Tłoczenie tych określeń do świadomości publicznej ma wypchnąć przeciwników na margines społeczeństwa i sklasyfikować ich jako ludzi niebezpiecznych, zagrażających społecznemu porządkowi, dobrobytowi, demokracji czy wreszcie pokojowi. 

Naturalnym marzeniem zwykłego człowieka ma być raczej dołączenie do elity i korzystanie ze związanych z tym przywilejów: środków unijnych, dotacji, bezkarności czy stanowisk. Jednak by to osiągnąć, nie wystarczy okazać lojalność, trzeba ostatecznie zerwać z wartościami i tradycją hultajstwa, a następnie posłusznie stosować się do wyznaczanych przez oligarchię reguł. I na koniec mieć nadzieję na bycie zauważonym. 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe