[Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Busy week i Katyń

Zeszły tydzień mieliśmy piekielnie zajęty na uczelni. Oprócz zwykłych wykładów i seminariów oraz gościnnych występów rozmaitych naukowców nastąpiło wiele zdarzeń dotyczących polskiego interesu. Najpierw prywatna wizyta mojego ulubionego profesora teatrologii Kazimierza Brauna, potem odczyt profesora Tadeusza Wolszy o losach polskich świadków katyńskich, a w końcu 12. konferencja Katedry im. Tadeusza Kościuszki.  
 [Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Busy week i Katyń
/ Masowy grób oficerów – ekshumacja 1943, Wikipedia - domena publiczna
Arcyciekawe wystąpienie miał nasz profesor Jack Dziak na temat sowieckiej dezinformacji na podstawie książki Natalie Grant Wragi, którą przygotowujemy do druku. Potem Nick Siekierski miał świetny wykład o prezydencie Herbercie Hooverze i jego pomocy charytatywnej: „Cudowny człowiek nad Wisłą”. Hooverowi należą się pomniki w całej Europie oraz w każdym polskim mieście. Tak samo jego ekipie, która ocaliła miliony od śmierci głodowej, w tym niezliczone polskie dzieci. Profesor Jakub Isański, socjolog z Uniwersytetu Poznańskiego, opowiedział nam o zapomnianych zbiorach relacji polskich świadków II wojny światowej i powojnia. Przerażające. Nie tylko opowieści, czego się można było spodziewać, ale potraktowanie tych źródeł, które od niemal 70 lat nie zostały opracowane w odpowiedni sposób. Aż do teraz.

Dalej nasza dyrektor operacji Maria Juczewska przypomniała nam niezwykłą osobę rtm. Witolda Pileckiego, a zgłoszony w ostatniej chwili gość znad Wisły opowiedział wybuchowe historie na temat postsowieckich operacji dezinformacyjnych w dzisiejszej Polsce: „Déjà vu nad Cyber Wisłą: Rosyjskie przedsięwzięcia aktywne skierowane przeciw współpracy wojskowej polsko-amerykańskiej”. 

To wszystko było rewelacją dla większości amerykańskiej publiczności. Podkreślmy, że działalność Katedry im. Kościuszki oraz Centrum do spraw Intermarium, którymi kieruję, skupia się na informowaniu Amerykanów.

Notabene na konferencji kościuszkowskiej opowiadałem o Pińsku – aby nie poszło z dymem, mimo lamentów księdza profesora Waleriana Meysztowicza nad rzezią niemal absolutną sprawioną naszym Kresom przez Hitlera i Stalina. Jednak tymi sprawami dzieliłem się już z Państwem w „Tygodniku Solidarność”. Opowiem w związku z tym o swoim komentarzu do wystąpienia profesora Wolszy o Katyniu. Zatytułowałem go: „Trwająca stosowność Katynia”. Chodzi naturalnie o pamięć i praktyki z niej wynikające.

Dlaczego niby mamy kontynuować rozmowę o „masakrze katyńskiej” wiosną 1940 r., gdy ponad 25 000 polskich oficerów i innych wymordowano na rozkaz Stalina? Po co w ogóle gadać o historii? Wybierzmy przyszłość, co nie? Oczywiście, że nie, ponieważ od jaskiń nic się nie zmieniło: możemy tylko nauczyć się z przeszłości, aby nie popełniać błędów w przyszłości. Historia magistra vitae est. To odnosi się naturalnie do zastosowania zbrodni katyńskiej do zrozumienia post-Sowiecji i jej metod tumanienia.

Być może nic lepiej nie demonstruje narracyjnej kontynuacji moskalskiej niż miękka negacja Katynia przez Władimira Putina. Z cichym przyzwoleniem Kremla niektórzy rosyjscy oficjalni dziejopisarze zamydlają sprawę tego mordu. Niektórzy nawet otwarcie zaprzeczają prawdzie. Zgodnie ze starym paradygmatem komunistycznej propagandy winią Niemców. Wielu jednak publicznie relatywizuje to okrucieństwo. Wytykają rzekomą winę Polaków za śmierć 100 000 bolszewickich jeńców wziętych do niewoli w czasie wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. Ale jeńcy ci, w dużo mniejszej liczbie, padli ofiarą – wraz ze swoimi polskimi strażnikami – strasznych ówczesnych warunków bytowych, a szczególnie epidemii grypy hiszpańskiej, która szalała wtedy w Europie i świecie, zabijając miliony. Niezrażeni tym pewni kremlowscy propagandyści nadmieniają, że przecież polskie ofiary Katynia to zupełna kropla w oceanie cierpienia i śmierci w Sowdepii pod komunizmem, a więc dlaczego niby zajmować się nimi tak bardzo? 

Po pierwsze, we wrażliwości chrześcijańskiej nawet pojedyncza śmierć, szczególnie niewinnego człowieka, jest warta pamięci. Po drugie, Katyń jest szczególnie perfidnym mikrostudium kremlowskiego tumanienia, cynizmu oraz zakłamania.

Jakow Dżugaszwili, syn Stalina, gdy siedział w niemieckim Oflagu, usłyszawszy o Katyniu, spytał, ile ofiar znaleziono. „Około 5000” – powiedziano mu. Stalin jr wzruszył ramionami i zaszydził: „Tylko? To nic takiego”. Jeśli chodzi o liczbę pomordowanych, to rzeczywiście miał rację – przynajmniej według sowieckich standardów. 

Nawet gdy pamiętamy, że polskie ofiary masakr wiosną 1940 r. to około 25 000 osób, trzeba też wiedzieć, że Stalin zamordował przynajmniej 25 milionów ludzi, zanim Hitler rozpoczął swoją wojenną rzeź. Dlaczego więc pamiętać Katyń?

Są powody zarówno publiczne, jak i prywatne. Powody publiczne dotyczą imperatywu, aby dążyć do prawdy jako niezbędnej dla podejmowania jakiejkolwiek decyzji politycznej. Z punktu widzenia amerykańskiego interesu narodowego Katyń pozostaje użytecznym punktem odniesienia, gdy mamy do czynienia z tyranami. Uczy nas zastosowania i nadużywania pamięci oraz relatywizowania faktów w służbie reżimów sprzeciwiających się wolności. Jednak fakty nie są relatywne. Niezmiennie dyktują one, że masakra w Katyniu rzeczywiście nastąpiła.

Ponadto Katyń jest symbolem sowieckiego terroru, tumanienia i zakłamania. Niestety, jest on również symbolem tchórzowskiego ugłaskiwania (appeasement) Moskwy przez zachód. Prezydent Franklin D. Roosevelt był naiwniakiem, ale premier Winston Churchill rozumiał dokładnie, co się stało z polskimi sojusznikami w dołach katyńskich: „Nie mówmy o tym głośno” – brytyjski przywódca wyszeptał do swego asystenta. Sprawę pogrzebano na masywną skalę. Z tego wywodziły się cyniczne obelgi i kłamstwa naszych aliantów. Jeszcze w latach siedemdziesiątych Londyn starał się zapobiec, aby polska emigracja i jej angielscy przyjaciele upamiętniali Katyń. Większość zachodnich rządów zupełnie się z tym zgadzała i naśladowała Wielką Brytanię. Tylko w USA sprawa katyńska wracała od czasu do czasu, szczególnie gdy konserwatyści byli u władzy, a antykomuniści zdominowali dyskurs publiczny – w latach pięćdziesiątych i osiemdziesiątych. Jednak gdzie indziej w Wolnym Świecie politycy i urzędnicy państwowi albo kłamali, odwracali wzrok, albo pomagali ukrywać prawdę. Katyń był niewygodnym faktem. 

Było to tchórzowska zdrada zachodnich ideałów. W ten sposób przywódcy zachodni pozostawali w zmowie z Sowietami, aby uwiecznić negacjonizm katyński. Taka kolaboracja ze sprawcami mordu przekładała się na narzucony sobie samym paraliż, który wielce ograniczył zachodnie ruchy wobec Związku Sowieckiego. Uwolniliśmy się z tego zakłamania dopiero, jak komunistyczny przywódca Michaił Gorbaczow ujawnił prawdę co do sowieckiej winy w sprawie Katynia.

Dlatego też powinniśmy pamiętać o Katyniu nie tylko w imię sprawiedliwości i pamięci o ofiarach, ale również w imię zdrowych praktyk uprawiania władzy i rządzenia państwem. Gdy mamy do czynienia z Kremlem, zawsze powinniśmy pamiętać o Katyniu.

Ponadto jest użyteczne, by pamiętać tę sprawę, żeby potrafić odnieść się do aparatu bezpieczeństwa postsowieckiej Rosji. Sprawa katyńska pomaga nam zrozumieć jego oszukaństwa, tumanienie i kłamstwa, które są kluczowym składnikiem sowieckiego państwa kontrwywiadowczego.
Dalej, postkagiebowska narracja, przyjęta za dobrą monetę przez niektórych amerykańskich ekspertów wywiadowczych oraz właściwie powszechnie przez media głównego nurtu, śpiewa nam, że sowieccy oficerowie wywiadu to zupełnie to samo co amerykańscy szpiedzy. Nic nie stoi dalej od prawdy. Jednak to pospolite nieporozumienie prowadziło do wielu fałszywych ruchów na polu polityki zagranicznej. Na przykład po 1989 r., gdy padł mur berliński, Stany Zjednoczone zdecydowały się bronić, ocalić i kooperować z komunistycznymi tajnymi policjantami, którzy przetransformowali się w postkomunistycznych bezpieczniaków.

Profesor Ken deGraffenreid z IWP, oraz wiceszef kontrwywiadu cywilnego USA, ostrzegał: „można kupić KGB, ale KGB-ści nie pozostają kupieni”. Oznacza to, że nie można liczyć na ich lojalność. Dlatego był zwolennikiem opcji zerowej: całkowicie zlikwidować tajną policję komunistyczną i zastąpić ją nowymi, wolnymi, demokratycznymi służbami. Gdyby go się posłuchano, to nie byłoby Putina, a wiele innych post-KGB-owskich patologii byłoby do uniknięcia. Profesor deGraffenried nauczył się lekcji Katynia. Jego nie otumanili.

Stoi to w kontraście do niektórych jego kolegów w amerykańskiej społeczności wywiadowczej. Niektórzy z nich byli albo cynikami, albo padli ofiarą legendy o rzekomej uniwersalnej wspólnocie szpiegów. Czy amerykańscy wywiadowcy, tacy jak Sowieci czy post-Sowieci? Zupełnie nie. Weźmy za przykład Wasyla Zarubina. Był szefem kontrwywiadu w operacji przeciwko polskim jeńcom wojennym. Przesłuchiwał ich, przygotowując nie tylko masowy mord, ale również terror wobec ich rodzin. A potem zwinnie przesunął się na front amerykański, gdzie prowadził siatkę szpiegów, którzy m.in. ukradli broń atomową dla Stalina. Czy takie rzeczy na zmianę czyni CIA? Morduje masowo jeńców, a potem szpieguje? Nie porównujmy jabłek i pomarańczy.

Warto wspomnieć też osobiste powody, dlaczego pamiętamy Katyń. Po pierwsze, zginął tam kuzyn mojego dziadka, por. Kazimierz Symeon Chodakiewicz z kompanii łączności, a w cywilu prawnik, absolwent Uniwersytetu Poznańskiego. Po drugie, ofiarą komuny w Katyniu padł rtm. Jan Fuhrman, który był ojcem chrzestnym naszego bliskiego powinowatego, śp. profesora Stasia Wellisza. Rtm. Fuhrman był adiutantem gen. Władysława Sikorskiego w wojnie polsko-bolszewickiej. To właśnie o niego generał jako premier RP spytał się Stalina i dostał od Mołotowa niesławną odpowiedź, że „oficerowie polscy uciekli do Mandżurii”.

Last but not least – funkcjonuje akademickie łącze między Katyniem a naszą uczelnią. Na przykład: jeden z naszych profesorów Jack Tierney był studentem profesora Janusza K. Zawodnego, autora pierwszej wyczerpującej monografii o Katyniu po angielsku. A ponadto sprawa tej masakry wyskakuje raz po raz w naszych konferencjach. Na przykład wiodąca ekspertka polsko-amerykańska Krystyna Piórkowska u nas po raz pierwszy prezentowała „zaginiony” raport ppłk. Johna H. Van Vliet Jr. o Katyniu. 

I w ten sposób Katyń pozostaje z nami tak długo, jak żyjemy. Tak jak w hymnie narodowym.

Marek Jan Chodakiewicz 
Waszyngton, DC, 28 listopada 2019 r.
Intel z DC 


 

POLECANE
Potężna rozróba w serbskim parlamencie. Granaty dymne, jedna z posłów w stanie krytycznym z ostatniej chwili
Potężna rozróba w serbskim parlamencie. Granaty dymne, jedna z posłów w stanie krytycznym

W serbskim parlamencie doszło do dramatycznych scen. Posłowie opozycji rzucili granaty hukowe i gaz łzawiący w proteście przeciwko rządom Aleksandara Vučića. W wyniku zamieszek posłanka Jasmina Obradović doznała udaru i walczy o życie.

Niemieckie media: Ruch Obrony Granic torpeduje niemiecką politykę migracyjną z ostatniej chwili
Niemieckie media: Ruch Obrony Granic torpeduje niemiecką politykę migracyjną

Niemiecki tygodnik „Der Spiegel” opisał serię incydentów na granicy z Polską, które wg redakcji „komplikują niemiecką politykę migracyjną”. Główna krytyka kierowana jest w stronę polskiego Ruchu Obrony Granic (ROG), który utrudnia niemieckim służbom odsyłanie nielegalnych migrantów do Polski.

Wes Anderson – nostalgiczne fantazmaty czasów, których nigdy nie było tylko u nas
Wes Anderson – nostalgiczne fantazmaty czasów, których nigdy nie było

Wes Anderson powraca na ekrany z filmem, który równie łatwo rozpoznać, co sobie odpuścić albo się zakochać. "Układ fenicki", pokazany premierowo podczas 78. Festiwalu Filmowego w Cannes, na polskie ekrany trafił 6 czerwca.

Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu z ostatniej chwili
Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu

Premier przedłużył drugi stopień alarmowy BRAVO i BRAVO-CRP na terenie całej Polski do 31 sierpnia 2025. Wyjaśniamy, co to oznacza i dlaczego władze proszą obywateli o czujność.

Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona z ostatniej chwili
Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona

Drony Sił Systemów Bezzałogowych ukraińskich wojsk zaatakowały w Rosji fabrykę radarów, wykorzystywanych w dronach i rakietach, które ostrzeliwują Ukrainę – powiadomił w sobotę Sztab Generalny w Kijowie.

Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą tylko u nas
Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą

Ciągle się zastanawiam skąd bierze się głębokie przekonanie niektórych środowisk o ich wyższości, lepszym wykształceniu, europejskości nad „prostakami” z prawicy, którzy nic nie kumają z otaczającej ich rzeczywistości tkwiąc mentalnie w Średniowieczu (nie będę, jaśnie oświeconym, wyjaśniał co wniosły w legacie do naszego dzisiejszego życia wykpiwane wieki średnie bo zajęłoby to zbyt wiele czasu a oni i tak by tego nie pojęli – przy okazji tylko i na końcu przypomnijmy, że między innymi ich guru Bronisław Geremek był mediewistą, zajmującym się, o zgrozo, prostytucją…) i nie wychodząc od miejscowego proboszcza (alternatywnie ”z kruchty”).

Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins z ostatniej chwili
Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins

Iga Świątek awansowała do czwartej rundy wielkoszlemowego turnieju na trawiastych kortach Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym tenisistka pewnie pokonała Amerykankę Danielle Collins 6:2, 6:3. Jej kolejną rywalką w Londynie będzie Dunka Clara Tauson.

Komu służycie?. Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji z ostatniej chwili
"Komu służycie?". Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji

Robert Bąkiewicz ostro skrytykował decyzję policji o wprowadzeniu zakazu lotów dronów przy granicy z Niemcami. Jak twierdzi, ograniczenia uderzają w działania obywatelskie mające na celu kontrolę migracji; zakaz ogłoszono dwa dni po tym, jak Ruch Obrony Granic zakupił własne drony do patrolowania pasa przygranicznego.

Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego Wiadomości
Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego

W sobotę uruchomiono wakacyjną, bezpłatną linię autobusową z Kielc na Święty Krzyż. Kursy realizowane będą w każdą sobotę i niedzielę do 28 września. Pasażerom towarzyszyć będzie przewodnik, który opowie o atrakcjach turystycznych regionu i zaprezentuje najciekawsze miejsca na Łysej Górze.

Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje z ostatniej chwili
Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje

Służby zakończyły działania na terenie terminala promowego na półwyspie Westerplatte w Gdańsku, gdzie w południe doszło do uszkodzenia gazociągu z gazem ziemnym. Nikomu nic się nie stało.

REKLAMA

[Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Busy week i Katyń

Zeszły tydzień mieliśmy piekielnie zajęty na uczelni. Oprócz zwykłych wykładów i seminariów oraz gościnnych występów rozmaitych naukowców nastąpiło wiele zdarzeń dotyczących polskiego interesu. Najpierw prywatna wizyta mojego ulubionego profesora teatrologii Kazimierza Brauna, potem odczyt profesora Tadeusza Wolszy o losach polskich świadków katyńskich, a w końcu 12. konferencja Katedry im. Tadeusza Kościuszki.  
 [Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Busy week i Katyń
/ Masowy grób oficerów – ekshumacja 1943, Wikipedia - domena publiczna
Arcyciekawe wystąpienie miał nasz profesor Jack Dziak na temat sowieckiej dezinformacji na podstawie książki Natalie Grant Wragi, którą przygotowujemy do druku. Potem Nick Siekierski miał świetny wykład o prezydencie Herbercie Hooverze i jego pomocy charytatywnej: „Cudowny człowiek nad Wisłą”. Hooverowi należą się pomniki w całej Europie oraz w każdym polskim mieście. Tak samo jego ekipie, która ocaliła miliony od śmierci głodowej, w tym niezliczone polskie dzieci. Profesor Jakub Isański, socjolog z Uniwersytetu Poznańskiego, opowiedział nam o zapomnianych zbiorach relacji polskich świadków II wojny światowej i powojnia. Przerażające. Nie tylko opowieści, czego się można było spodziewać, ale potraktowanie tych źródeł, które od niemal 70 lat nie zostały opracowane w odpowiedni sposób. Aż do teraz.

Dalej nasza dyrektor operacji Maria Juczewska przypomniała nam niezwykłą osobę rtm. Witolda Pileckiego, a zgłoszony w ostatniej chwili gość znad Wisły opowiedział wybuchowe historie na temat postsowieckich operacji dezinformacyjnych w dzisiejszej Polsce: „Déjà vu nad Cyber Wisłą: Rosyjskie przedsięwzięcia aktywne skierowane przeciw współpracy wojskowej polsko-amerykańskiej”. 

To wszystko było rewelacją dla większości amerykańskiej publiczności. Podkreślmy, że działalność Katedry im. Kościuszki oraz Centrum do spraw Intermarium, którymi kieruję, skupia się na informowaniu Amerykanów.

Notabene na konferencji kościuszkowskiej opowiadałem o Pińsku – aby nie poszło z dymem, mimo lamentów księdza profesora Waleriana Meysztowicza nad rzezią niemal absolutną sprawioną naszym Kresom przez Hitlera i Stalina. Jednak tymi sprawami dzieliłem się już z Państwem w „Tygodniku Solidarność”. Opowiem w związku z tym o swoim komentarzu do wystąpienia profesora Wolszy o Katyniu. Zatytułowałem go: „Trwająca stosowność Katynia”. Chodzi naturalnie o pamięć i praktyki z niej wynikające.

Dlaczego niby mamy kontynuować rozmowę o „masakrze katyńskiej” wiosną 1940 r., gdy ponad 25 000 polskich oficerów i innych wymordowano na rozkaz Stalina? Po co w ogóle gadać o historii? Wybierzmy przyszłość, co nie? Oczywiście, że nie, ponieważ od jaskiń nic się nie zmieniło: możemy tylko nauczyć się z przeszłości, aby nie popełniać błędów w przyszłości. Historia magistra vitae est. To odnosi się naturalnie do zastosowania zbrodni katyńskiej do zrozumienia post-Sowiecji i jej metod tumanienia.

Być może nic lepiej nie demonstruje narracyjnej kontynuacji moskalskiej niż miękka negacja Katynia przez Władimira Putina. Z cichym przyzwoleniem Kremla niektórzy rosyjscy oficjalni dziejopisarze zamydlają sprawę tego mordu. Niektórzy nawet otwarcie zaprzeczają prawdzie. Zgodnie ze starym paradygmatem komunistycznej propagandy winią Niemców. Wielu jednak publicznie relatywizuje to okrucieństwo. Wytykają rzekomą winę Polaków za śmierć 100 000 bolszewickich jeńców wziętych do niewoli w czasie wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. Ale jeńcy ci, w dużo mniejszej liczbie, padli ofiarą – wraz ze swoimi polskimi strażnikami – strasznych ówczesnych warunków bytowych, a szczególnie epidemii grypy hiszpańskiej, która szalała wtedy w Europie i świecie, zabijając miliony. Niezrażeni tym pewni kremlowscy propagandyści nadmieniają, że przecież polskie ofiary Katynia to zupełna kropla w oceanie cierpienia i śmierci w Sowdepii pod komunizmem, a więc dlaczego niby zajmować się nimi tak bardzo? 

Po pierwsze, we wrażliwości chrześcijańskiej nawet pojedyncza śmierć, szczególnie niewinnego człowieka, jest warta pamięci. Po drugie, Katyń jest szczególnie perfidnym mikrostudium kremlowskiego tumanienia, cynizmu oraz zakłamania.

Jakow Dżugaszwili, syn Stalina, gdy siedział w niemieckim Oflagu, usłyszawszy o Katyniu, spytał, ile ofiar znaleziono. „Około 5000” – powiedziano mu. Stalin jr wzruszył ramionami i zaszydził: „Tylko? To nic takiego”. Jeśli chodzi o liczbę pomordowanych, to rzeczywiście miał rację – przynajmniej według sowieckich standardów. 

Nawet gdy pamiętamy, że polskie ofiary masakr wiosną 1940 r. to około 25 000 osób, trzeba też wiedzieć, że Stalin zamordował przynajmniej 25 milionów ludzi, zanim Hitler rozpoczął swoją wojenną rzeź. Dlaczego więc pamiętać Katyń?

Są powody zarówno publiczne, jak i prywatne. Powody publiczne dotyczą imperatywu, aby dążyć do prawdy jako niezbędnej dla podejmowania jakiejkolwiek decyzji politycznej. Z punktu widzenia amerykańskiego interesu narodowego Katyń pozostaje użytecznym punktem odniesienia, gdy mamy do czynienia z tyranami. Uczy nas zastosowania i nadużywania pamięci oraz relatywizowania faktów w służbie reżimów sprzeciwiających się wolności. Jednak fakty nie są relatywne. Niezmiennie dyktują one, że masakra w Katyniu rzeczywiście nastąpiła.

Ponadto Katyń jest symbolem sowieckiego terroru, tumanienia i zakłamania. Niestety, jest on również symbolem tchórzowskiego ugłaskiwania (appeasement) Moskwy przez zachód. Prezydent Franklin D. Roosevelt był naiwniakiem, ale premier Winston Churchill rozumiał dokładnie, co się stało z polskimi sojusznikami w dołach katyńskich: „Nie mówmy o tym głośno” – brytyjski przywódca wyszeptał do swego asystenta. Sprawę pogrzebano na masywną skalę. Z tego wywodziły się cyniczne obelgi i kłamstwa naszych aliantów. Jeszcze w latach siedemdziesiątych Londyn starał się zapobiec, aby polska emigracja i jej angielscy przyjaciele upamiętniali Katyń. Większość zachodnich rządów zupełnie się z tym zgadzała i naśladowała Wielką Brytanię. Tylko w USA sprawa katyńska wracała od czasu do czasu, szczególnie gdy konserwatyści byli u władzy, a antykomuniści zdominowali dyskurs publiczny – w latach pięćdziesiątych i osiemdziesiątych. Jednak gdzie indziej w Wolnym Świecie politycy i urzędnicy państwowi albo kłamali, odwracali wzrok, albo pomagali ukrywać prawdę. Katyń był niewygodnym faktem. 

Było to tchórzowska zdrada zachodnich ideałów. W ten sposób przywódcy zachodni pozostawali w zmowie z Sowietami, aby uwiecznić negacjonizm katyński. Taka kolaboracja ze sprawcami mordu przekładała się na narzucony sobie samym paraliż, który wielce ograniczył zachodnie ruchy wobec Związku Sowieckiego. Uwolniliśmy się z tego zakłamania dopiero, jak komunistyczny przywódca Michaił Gorbaczow ujawnił prawdę co do sowieckiej winy w sprawie Katynia.

Dlatego też powinniśmy pamiętać o Katyniu nie tylko w imię sprawiedliwości i pamięci o ofiarach, ale również w imię zdrowych praktyk uprawiania władzy i rządzenia państwem. Gdy mamy do czynienia z Kremlem, zawsze powinniśmy pamiętać o Katyniu.

Ponadto jest użyteczne, by pamiętać tę sprawę, żeby potrafić odnieść się do aparatu bezpieczeństwa postsowieckiej Rosji. Sprawa katyńska pomaga nam zrozumieć jego oszukaństwa, tumanienie i kłamstwa, które są kluczowym składnikiem sowieckiego państwa kontrwywiadowczego.
Dalej, postkagiebowska narracja, przyjęta za dobrą monetę przez niektórych amerykańskich ekspertów wywiadowczych oraz właściwie powszechnie przez media głównego nurtu, śpiewa nam, że sowieccy oficerowie wywiadu to zupełnie to samo co amerykańscy szpiedzy. Nic nie stoi dalej od prawdy. Jednak to pospolite nieporozumienie prowadziło do wielu fałszywych ruchów na polu polityki zagranicznej. Na przykład po 1989 r., gdy padł mur berliński, Stany Zjednoczone zdecydowały się bronić, ocalić i kooperować z komunistycznymi tajnymi policjantami, którzy przetransformowali się w postkomunistycznych bezpieczniaków.

Profesor Ken deGraffenreid z IWP, oraz wiceszef kontrwywiadu cywilnego USA, ostrzegał: „można kupić KGB, ale KGB-ści nie pozostają kupieni”. Oznacza to, że nie można liczyć na ich lojalność. Dlatego był zwolennikiem opcji zerowej: całkowicie zlikwidować tajną policję komunistyczną i zastąpić ją nowymi, wolnymi, demokratycznymi służbami. Gdyby go się posłuchano, to nie byłoby Putina, a wiele innych post-KGB-owskich patologii byłoby do uniknięcia. Profesor deGraffenried nauczył się lekcji Katynia. Jego nie otumanili.

Stoi to w kontraście do niektórych jego kolegów w amerykańskiej społeczności wywiadowczej. Niektórzy z nich byli albo cynikami, albo padli ofiarą legendy o rzekomej uniwersalnej wspólnocie szpiegów. Czy amerykańscy wywiadowcy, tacy jak Sowieci czy post-Sowieci? Zupełnie nie. Weźmy za przykład Wasyla Zarubina. Był szefem kontrwywiadu w operacji przeciwko polskim jeńcom wojennym. Przesłuchiwał ich, przygotowując nie tylko masowy mord, ale również terror wobec ich rodzin. A potem zwinnie przesunął się na front amerykański, gdzie prowadził siatkę szpiegów, którzy m.in. ukradli broń atomową dla Stalina. Czy takie rzeczy na zmianę czyni CIA? Morduje masowo jeńców, a potem szpieguje? Nie porównujmy jabłek i pomarańczy.

Warto wspomnieć też osobiste powody, dlaczego pamiętamy Katyń. Po pierwsze, zginął tam kuzyn mojego dziadka, por. Kazimierz Symeon Chodakiewicz z kompanii łączności, a w cywilu prawnik, absolwent Uniwersytetu Poznańskiego. Po drugie, ofiarą komuny w Katyniu padł rtm. Jan Fuhrman, który był ojcem chrzestnym naszego bliskiego powinowatego, śp. profesora Stasia Wellisza. Rtm. Fuhrman był adiutantem gen. Władysława Sikorskiego w wojnie polsko-bolszewickiej. To właśnie o niego generał jako premier RP spytał się Stalina i dostał od Mołotowa niesławną odpowiedź, że „oficerowie polscy uciekli do Mandżurii”.

Last but not least – funkcjonuje akademickie łącze między Katyniem a naszą uczelnią. Na przykład: jeden z naszych profesorów Jack Tierney był studentem profesora Janusza K. Zawodnego, autora pierwszej wyczerpującej monografii o Katyniu po angielsku. A ponadto sprawa tej masakry wyskakuje raz po raz w naszych konferencjach. Na przykład wiodąca ekspertka polsko-amerykańska Krystyna Piórkowska u nas po raz pierwszy prezentowała „zaginiony” raport ppłk. Johna H. Van Vliet Jr. o Katyniu. 

I w ten sposób Katyń pozostaje z nami tak długo, jak żyjemy. Tak jak w hymnie narodowym.

Marek Jan Chodakiewicz 
Waszyngton, DC, 28 listopada 2019 r.
Intel z DC 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe