Miliardy płyną za granicę coraz szerszym strumieniem
Opublikowano dnia 16.10.2017 17:14
538,5 mld zł w latach 2005-2015 zagraniczne firmy wypłaciły ze swoich polskich spółek-córek – wyliczyła ostatnio redakcja portalu wgospodarce.pl. Dane za 2016 r. pokazuje się, że ów drenaż się nasilił
Pixabay.com/CC084 mld zł wycofały z Polski zagraniczne koncerny, posiadające tutaj spółki zależne – wynika z danych Ministerstwa Finansów, na które powołuje się ów portal. To aż o ponad 20 mld zł więcej niż w roku 2015.
By znaleźć odpowiedź na pytanie jak do tego doszło trzeba sięgnąć do początku transformacji, czyli do przełomu 1988 i 1989 roku.
Wówczas decydując się na neoliberalną drogę budowy gospodarczej rzeczywistości, zaaplikowana nam została terapia szokowa. Polska tzw. prywatyzacja z lat 1988-91 to były przede wszystkim wrogie przejęcia. W jej wyniku setki wielkich i nowoczesnych – jak na tamte czasy, zakładów pracy zostało zlikwidowanych lub sprzedanych według wyceny zagranicznych ekspertów.
W 1989 r. Polacy, dumni z odzyskiwanej w kontraktowych wyborach i w wyniku Okrągłego Stołu demokracji, byli jak dzieci, otwierając swój kraj na neoliberalną doktrynę i bożka monetaryzmu, przywiezionego nad Wisłę przez gracza giełdowego George´a Sorosa, mającego akurat ambicje krzewienia idei „otwartego świata”.
Mało kto wie, iż w maju 1988 r. finansista i spekulant walutowy Soros spotkał się z gen. Wojciechem Jaruzelskim i premierem Mieczysławem F. Rakowskim, przedstawiając plan transformacji systemu gospodarki planowej na wolnorynkową. W sukurs przyszedł mu 35-letni wówczas Jeffrey David Sachs, który akurat był na fali popularności, jako ekonomiczny doradca, który cztery lata wcześniej zahamował hiperinflację w… Boliwii. Sachs’a, który przygotował zarys programu transformacji gospodarczej, zaprosił do Polski ambasador PRL w Waszyngtonie Jan Kinast.
W ślad za tym pod koniec 1988 r. rząd Rakowskiego i reformatorzy z KC PZPR podjęli decyzję o pakiecie ustaw gospodarczych. Wprowadziły one nowe regulacje w sferze kierowania gospodarką, opodatkowania, funkcjonowania i finansów przedsiębiorstw państwowych, bankowości i systemu dewizowego. Szczególne znaczenie miała ustawa z 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, która zrównała podmioty państwowe, spółdzielcze i prywatne pod względem prawnym, w dostępie do kredytów, do reglamentowanych dóbr i wprowadziła swobodę w zakresie prowadzonej działalności.
Drugą ustawą była ta o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych, która stworzyła korzystne warunki dla kapitału obcego. Zniosła ona górną granicę udziału kapitału zagranicznego w spółce, wprowadziła swobodę transferu zysku dewizowego, umożliwiła zwolnienie od podatku dochodowego przez trzy lata oraz dała swobodę zatrudniania i wynagradzania pracowników.
Po wyborach z 4 czerwca 1989 roku na wicepremiera i ministra finansów, odpowiedzialnego za kształt transformacji wyznaczono dr. ekonomii Leszka Balcerowicza, byłego członka PZPR i byłego pracownika Instytutu Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu przy KC PZPR, który nie miał doświadczenia w kierowaniu zespołami ludzi w strukturach administracyjnych ani liczącego się dorobku naukowego. Z kolei pierwszy bezpartyjny premier, który podejmował decyzje w sprawie przekształceń gospodarczych Tadeusz Mazowiecki, nie miał wyższego wykształcenia ani wiedzy ekonomicznej i praktyki pracy w administracji.
Dziwimy się uwłaszczeniu nomenklatury i zanikowi rodzimego rzemiosła? Niepotrzebnie. Mechanizm był prosty. Dyrektor socjalistycznego zakładu zakładał przedsiębiorstwo prywatne o takim profilu specjalizacji jak państwowe, którym kierował. W firmie prywatnej dawał pracownikom wyższe wynagrodzenie, ponieważ nie obowiązywał w nim wysoki podatek od wynagrodzeń, tzw. popiwek. Co doprowadzało do przejmowania pracowników i bankructwa lub przejęcia przedsiębiorstwa państwowego.
Zatem dzisiaj nie powinien nas dziwić wzrost dywidend bez uzasadnienia ekonomicznego.
Wartość dywidend i innych wpływów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych w 2016 r. wyniosła aż 30 mld zł - wynika z danych MF. To tylko o 1,7 mld zł mniej niż wypłynęło z Polski w roku 2009, kiedy zagraniczne firmy wypłacały sobie dywidendę, aby pokryć straty wywołane kryzysem, jakie zanotowały w rodzimych krajach.
2
0
