Koniec PR-u oblężonej twierdzy? Mimo przedstawiania Polski jako reżimu, poparcie dla PiS jest wysokie
PR nie był mocną stroną pisowskiej polityki podczas kadencji spędzonych w opozycji, ale też nie on zdecydował o jej sukcesie. I nie PR-em zajął się w pierwszych dwóch latach rząd Beaty Szydło.
Marcin Żegliński / Tygodnik Solidarność
Szymon Woźniak
Pomimo codziennych, usilnych prób przedstawienia Polski jako skrajnie prawicowego reżimu poparcie dla partii rządzącej utrzymuje się na stabilnym, wysokim poziomie, na co wskazują zarówno sondaże, jak i dość nikłe zainteresowanie dramatycznymi protestami w obronie demokracji, konstytucji i tego, by było, jak było. Eksperci dość zgodnie tłumaczą ten fenomen, jako efekt ataków karykatury opozycji i niespotykanej w Polsce od lat koniunktury gospodarczej. Jednak żaden z tych czynników nie miałby prawa zaistnieć, gdyby nie poparcie ze strony żelaznego elektoratu PiS, zaangażowanego w trwający od lat konflikt i to właśnie skierowana do nich narracja zdominowała pierwszą połowę kadencji. Po latach spędzonych w oblężonej twierdzy trudno jest tak od razu porzucić defensywną taktykę. Zwłaszcza że wraz z wygraną PiS-u ataki ze strony establishmentu nie ustały, a wręcz nasiliły się.
PR nie był mocną stroną pisowskiej polityki podczas kadencji spędzonych w opozycji, ale też nie on zdecydował o jej sukcesie. I nie PR-em zajął się w pierwszych dwóch latach rząd Beaty Szydło. Czy z lepszym departamentem komunikacji społecznej dobra zmiana musiałaby się liczyć z podobnym ostrzałem ze strony mainstreamu? Nie da się tego wykluczyć. Zarazem też trudno uwierzyć, by w kontaktach ze społeczeństwem nie można było zrobić więcej. PiS więc przyczynił się poniekąd do pozostania w roli czarnego charakteru, najpierw polskiej, a potem europejskiej polityki. Ale również świetnie się w takim układzie odnalazł...
#REKLAMA_POZIOMA#
Pomimo codziennych, usilnych prób przedstawienia Polski jako skrajnie prawicowego reżimu poparcie dla partii rządzącej utrzymuje się na stabilnym, wysokim poziomie, na co wskazują zarówno sondaże, jak i dość nikłe zainteresowanie dramatycznymi protestami w obronie demokracji, konstytucji i tego, by było, jak było. Eksperci dość zgodnie tłumaczą ten fenomen, jako efekt ataków karykatury opozycji i niespotykanej w Polsce od lat koniunktury gospodarczej. Jednak żaden z tych czynników nie miałby prawa zaistnieć, gdyby nie poparcie ze strony żelaznego elektoratu PiS, zaangażowanego w trwający od lat konflikt i to właśnie skierowana do nich narracja zdominowała pierwszą połowę kadencji. Po latach spędzonych w oblężonej twierdzy trudno jest tak od razu porzucić defensywną taktykę. Zwłaszcza że wraz z wygraną PiS-u ataki ze strony establishmentu nie ustały, a wręcz nasiliły się.
PR nie był mocną stroną pisowskiej polityki podczas kadencji spędzonych w opozycji, ale też nie on zdecydował o jej sukcesie. I nie PR-em zajął się w pierwszych dwóch latach rząd Beaty Szydło. Czy z lepszym departamentem komunikacji społecznej dobra zmiana musiałaby się liczyć z podobnym ostrzałem ze strony mainstreamu? Nie da się tego wykluczyć. Zarazem też trudno uwierzyć, by w kontaktach ze społeczeństwem nie można było zrobić więcej. PiS więc przyczynił się poniekąd do pozostania w roli czarnego charakteru, najpierw polskiej, a potem europejskiej polityki. Ale również świetnie się w takim układzie odnalazł...
#REKLAMA_POZIOMA#
Wczytuję ocenę...
