„Trochę” mamy ostatnio na głowie. Poza zupełnie prywatnymi problemami każdego z nas, mierzymy się ze pandemią, krajobrazem niczym z katastroficznego filmu - ludzie w maskach, społeczny dystans, krążące karetki, dziwne szpitale tymczasowe, rosnące cyferki obrazujące nowe zachorowania, nowe śmierci... Nade wszystko jednak borykamy się z naszymi chorymi, naszymi zmarłymi, samotnością, jakąś wiszącą w powietrzu nieuchronnością. Jakby tego było mało, podział społeczny sięgnął takiego poziomu, że jedni atakują kościoły i wiernych, inni urządzają burdy na marszu, jedni i drudzy urządzają bijatyki, policja strzela do ludzi. Człowiek siedzi w domu i narasta w nim agresja oraz poczucie zagrożenia, niekoniecznie w tej kolejności.

Nie, to nie wszystko. Przez Kościół przetaczają się nie tylko fale profanujących agresorów. Dotyka go też tsunami wewnętrznych afer i niechęci do zajęcia się nimi. Jako wisienki na torcie doświadczamy zmasowanych ataków na Jana Pawła II, wyroków zapadających bez sądu. Jeżeli dodamy do tego lęk wielu osób przed twardym lockdownem, co wiązać się dla nich może z utratą pracy lub firmy, i tym samym środków do życia, to chyba śmiało możemy powiedzieć, że znaleźliśmy się wszyscy w jakimś zbiorowym koszmarze, którego większość z nas w pojedynkę by nawet nie wyśniła. W tej sytuacji łatwo ulec pokusie łatwych odpowiedzi.

Słyszę o próbach, jakimi Bóg nas poddaje, o testach, sprawdzaniu wiary...

Całą sobą czuję jakiś głęboki wewnętrzny dysonans. Niezgodność obrazów. Ojciec, Tata, Przyjaciel, Miłosierny, Kochający, Dobry, Bliski, Najbliższy, Ukochany kłóci mi się głęboko z czasownikami „testuje”, „wypróbowuje”, „sprawdza”. Testuje naukowiec, na chłodno, bez emocji, w laboratorium, szczura. Wypróbowuje potencjalny klient, pod kątem użyteczności lub komfortu, ewentualnie wartości estetycznych. Sprawdza gracz w pokera. The end.

Wyobraźmy sobie tatę z dzieckiem, które poddawane jest przez niego rozmaitym dramatom, by sprawdzić, czy dziecko wystarczająco go kocha. Co byśmy powiedzieli o takim ojcu? Może zaburzony sadysta z niskim poczuciem wartości? Albo zobaczmy dziewczynę testującą ukochanego, wciąż od nowa, w kluczu „jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla kup mi luby”? Chciałby ktoś taką wybrankę? Widząc takie zachowanie bylibyśmy przekonani o jej miłości? Albo może wyobraźmy siebie męża, który nieustannie sprawdza żonę, przyjaciela, który szuka tylko okazji, by nas łapać za słówka, matkę, która karze udowadniać miłość etc. etc. etc. Fajni? Nie bardzo? Raczej na maxa toksyczni? A takie właśnie cechy przypisujemy Bogu, którego podobno uważany za dobrego i kochającego.

Bóg jest oczywiście nieskończony, a więc z naszego wycinkowego punktu widzenia pełen paradoksów, nieuchwytny, bezgranicznie nas przerastający, ale to jednak coś zgoła innego niż psychopatyczna wewnętrzna sprzeczność i wywołane brakiem naszej uwagi lub wystarczającej usłużności nieharmonijne, zaburzone zachowanie. Dlatego nie kupuję tych haseł o testach.

Jednak to, że Bóg jest dobry i kochający, nie znaczy, że jest ślepy lub naiwny. Czasem - jak każdy rodzic, któremu zależy na dziecku - może godzić się na kryzys w naszym życiu, bo kryzysy to zawsze szanse na krok do przodu, na wybicie się z punktu, w którym utknęliśmy. Kryzys jest zwykle bardziej twórczy niż okres prospetity, czy tego chcemy czy nie, to kryzysy poprzedzają każde przejście do kolejnej fazy rozwojowej. Ale różnica zasadnicza pomiędzy kryzysem a testem polega na tym, że test robi się dla egzaminatora, który ocenia naszą użyteczność dla własnych potrzeb, przez kryzysy jest się przeprowadzanym przez tego, kto chce naszego rozwoju, nie dla samego rozwoju, ani nie dla własnych ukrytych celów przewodnika, ale dla większego szczęścia nas samych.

Bóg nie zesłał koronawirusa, bo nie jest psychopatą, nie wywołał nienawiści w państwie, nie wykreował kościelnych skandali. To nasze dzieła. Ale Bóg nie zapobiegł tym rzeczom, nie łamie wolnych - nawet złych - wyborów ludzi, nie jest totalitarystą, jest za to niedoścignionym mistrzem wyprowadzania dobra ze zła. Może więc zamiast pytać „dlaczego” lub „za co”, powinniśmy pytać „po co”? Co dobrego, jaki rozwój chce ofiarować każdemu z nas z osobna i wszystkim razem dobry Bóg? Może tak bardzo pogubiliśmy się na swoich ścieżkach, że kryzys uświadomienia sobie własnego zagubienia jest ceną uniknięcia przepaści lub czołowej kolizji? Może. A może chodzi o coś zupełnie innego. Jednak na żadnej pustyni, w żadnym trudnym doświadczeniu nie jesteśmy sami a „kij Twój i łaska pasterska są moją pociechą”.