NASA odkryła przyczynę złamania galaktycznej „kości” Drogi Mlecznej

Co musisz wiedzieć:
- Pulsar – szybko obracająca się gwiazda neutronowa – prawdopodobnie uderzył w strukturę G359.13, powodując jej pęknięcie.
- Dane z Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra NASA oraz radioteleskopów MeerKAT i Very Large Array ujawniły promieniowanie rentgenowskie i radiowe pochodzące z miejsca zderzenia.
- Odkrycie sugeruje, że ruchy pulsarów mogą wpływać na pola magnetyczne w centrum Drogi Mlecznej.
Kosmiczna „kość” z pęknięciem
W centrum Drogi Mlecznej znajdują się długie, cienkie struktury przypominające włókna lub „kości”, widoczne w falach radiowych. Jedna z nich – oznaczona jako G359.13142-0.20005 (G359.13) i znana również jako Wąż – ma długość około 230 lat świetlnych. Nowe zdjęcia wykazały, że ta struktura jest przerwana w jednym miejscu, co do tej pory pozostawało niewyjaśnione.
- Komunikat dla mieszkańców woj. lubelskiego
- Komunikat dla mieszkańców Trójmiasta
- Kto otruł Baszara al-Asada? Możliwości są cztery
- Wyłączenia prądu w Wielkopolsce. Jest komunikat
- Komunikat Warszawskiego Zoo: „Trupię główki” w ogrodzie
- Wojsko ostrzega przed atakami na WhatsApp. Pilny komunikat
- Jachira: Zostałam zawieszona w prawach członka klubu KO
- IMGW wydał komunikat. Oto co nas czeka
- Niepokojące informacje z granicy. Komunikat Straży Granicznej
Pulsar jako sprawca
Dzięki analizie danych rentgenowskich z Chandry i radiowych z MeerKAT oraz Very Large Array naukowcy odkryli w miejscu pęknięcia źródło promieniowania rentgenowskiego i radiowego – prawdopodobny pulsar.
Ten obiekt porusza się z prędkością 1–2 milionów mil na godzinę, a jego zderzenie z włóknem mogło zniekształcić pole magnetyczne i doprowadzić do pęknięcia. Wokół pulsara zarejestrowano również promieniowanie pochodzące od elektronów i pozytonów, przyspieszonych do ekstremalnych energii.
Nowe spojrzenie na centrum Galaktyki
Odkrycie dostarcza pierwszych dowodów na to, że pulsary mogą wpływać na strukturę gigantycznych włókien magnetycznych w centrum Drogi Mlecznej. To może pomóc w zrozumieniu, jak energia z ekstremalnych obiektów kształtuje otoczenie galaktyczne.
Badanie zostało opublikowane w majowym numerze „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society” (2024).